Afwijzing. Een dodelijk woord. Iemand zegt ‘Nee’ tegen me – over iets dat ik graag wil. Maar ben ik dan afgewezen? Met ‘afwijzing’ maak ik het persoonlijk.
Iemand anders was meer geschikt voor dat werk.
Volgens een ander. Of die ander vindt mij niet geschikt. Dat kan toch? Dat hoef
ik toch geen afwijzing te noemen? Het is al vervelend genoeg dat ik niet krijg
wat ik graag wil – of denk te willen. Ik maak het alleen maar erger als ik het
ook nog op mezelf betrek.
Hoofd omhoog en rug recht. Schouders naar
achteren – alsof ik van achteren vooruit geduwd word – en weer verder. Naar een
plek waar ik beter pas.
0 reacties:
Een reactie posten