Niet beslissen, blijven twijfelen, de knoop niet
doorhakken. Blijven hangen in het onbesliste. Ik loop ervan leeg. Want ik heb
het de hele dag bij me. Het zuigt en het trekt. Ik loop rond met een
wonderlijke spanning die zich niet oplost. Sterker nog, die zich langzaam
opbouwt. En er zomaar uit kan knallen. Vaak op een onverwacht moment, en ook
nog tegen iemand die er niets mee te maken heeft.
Het gebeurt in situaties waarin ik weet dat ik
vooruit wil, maar niet durf. Als ik voel dat ik iets voor me uit aan het
schuiven ben. Stoppen met iets, of beginnen met iets anders. Relatie, huis,
werk – al die grote heftige beslissingen die soms ook nog tegelijkertijd op je
af komen. Zich in het leven voordoen, aan je opdringen. Zoals nu bij mij.
Dan kan ik beter íets doen dan níets doen: ‘God
zegene de greep.’ Het gevoel in mijn hart volgen en vertrouwen op het lot.
Alles beter dan die spanning waarvan ik leegloop, of boos ga doen. Een grote,
misschien wel onherroepelijke beslissing nemen voelt dan als in het diepe
springen. En echt niet weten wanneer ik weer boven kom. Vertrouwend op een god,
het lot, of hoe je het ook wilt noemen. Hopend op liefde en licht. Mooie
woorden, die mij nu heel abstract klinken.
Wat mij wel helpt is ondertussen doorgaan met verstandig
wikken en wegen, en mijn kop gebruiken waarvoor ‘ie bedoeld is: helder denken.
En daar gelijk mee kappen als mijn hoofd het dreigt over te nemen met allerlei
bangmakende gedachten. Noem het hoofd/hart-management. Je kunt het er maar druk
mee hebben. Ik in ieder geval. Dagwerk lijkt het soms wel. Leven gaat niet
vanzelf.
