Wonderlijke tijden. Verstoring van de bestaande orde. Wat voor jou belangrijk is wordt bedreigd – en je zoekt steun, houvast, geborgenheid. Je behoefte aan zekerheid groeit, maar waar vind je die nog? De werkelijkheid schreeuwt je toe: ’Je bent op jezelf aangewezen!’ Ben je dus alleen? Nee! Want we zijn hier samen. Niemand is alleen. En we hebben elkaar nodig. Meer dan ooit. Deze tijd vraagt om tevoorschijn komen. Laten zien wie je bent. Je niet meer verschuilen maar meedoen. Inbrengen wat jij kunt bijdragen – door te doen waar jíj blij van wordt. En je door niets of niemand meer bang laten maken. Wanneer je de moed kunt opbrengen om voluit te leven – recht uit je hart, en geholpen door je hoofd – ben je minder alleen dan je denkt. Dan kun je steun, houvast en geborgenheid ervaren. Bij jezelf, en bij de ander. En dan heb je ook wat te geven – dan geef je wie jij in wezen bent.

maandag, mei 21, 2012

Als een zeventienjarige (Voorstellingsvermogen)

9:58 a.m.  Andre Meiresonne – Dominee voor de Ongelovigen  2 comments

Vorig jaar. Voor het eerst op trektocht. In Zuid-Limburg, met m’n rugzak om. Alles deed pijn. M’n benen, knieën, heupen, schouders. Ik voelde me een bejaarde. Wat ik volgens mijn kinderen ook ben - 'oude man' - maar dat terzijde. Ineens herinnerde ik mezelf als zeventienjarige – op vakantie, liftend en rondtrekkend in Frankrijk. Eerst uit chagrijn: toen ging het nog prima! Hoe makkelijk ik liep, met een rugzak om die drie keer zo zwaar was. Ik merkte dat ik anders begon te lopen. Sterker nog, ik was al anders aan het lopen. Fiefer en kwieker, in bejaardentermen. Sneller, lichter. Ik voelde me als degene waar ik aan dacht: een zeventienjarige. Zo werkt het dus. Je stelt je iets uit je eigen geschiedenis voor en zo ga je je weer voelen. Wat je dus met je geest kunt doen. Sindsdien denk ik aan die zeventienjarige jongen als ik even geen puf meer heb. Het helpt.

Read More
Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More