Ik heb ontdekt hoezeer ik in illusies kan geloven. En ik ben niet de enige, dat is de volgende ontdekking. We geloven in illusies om verder te kunnen met ons leven. Maar ondertussen houden we dingen in stand die ons geen goed doen. Zaken die we met ons meeslepen, waar we geen afscheid van willen nemen. Kort gezegd, jezelf voor de gek houden door geen beslissingen te durven nemen. Daar word je moe van: je sleept je verleden mee, schuift beslissingen voor je uit. We zijn heel goed om daar argumentaties voor te verzinnen, die altijd ‘kloppen’. Maar vaak voel je op een dieper niveau heel goed dat het ‘niet klopt’.
Het is niet makkelijk maar wel mogelijk om zelf aan te voelen wat voor jou juist is. Je lijf en stemming kunnen je daarbij helpen - als je er naar luistert. Onrust, vermoeidheid, chagrijn zijn tekenen dat het ‘niet klopt’. Je bent zelf de enige die dat kan bepalen - en het leven helpt je een handje. Je merkt vanzelf wat wel lekker loopt en wat niet meer gaat. Je lijf geeft signalen (bijv energiek, of juist moe, ziek). En het leven creëert meevallers en tegenvallers. Ook daar is het de kunst dat goed te duiden. En dat je leer je in de loop van je leven.
