Ik ben de enige die verantwoordelijkheid kan
dragen voor mijn leven. En daar zit ik niet op te wachten. Ik zie er tegenop.
Ik verlang terug naar een tijd dat anderen voor me zorgden. Maar dat is echt
voorbij. Daar kan ik naar verlangen, maar dat maakt het alleen maar lastiger om
te gaan staan voor mezelf en leiding te nemen over mijn eigen leven.
Als je geen verantwoordelijkheid neemt voor je
eigen leven kan er van alles gebeuren waar je niet op zit te wachten. Een ander
neemt het over. Je partner, je leidinggevende, een opdrachtgever. Dat kan een
tijdje best lekker zijn. Het scheelt je tijd en energie. Iemand anders bedenkt
en zegt wat er moet gebeuren en hoe dat gaat. Tot je je begint te ergeren. Of
je begint te vervelen. Of je tekort gedaan voelt. Of je niet serieus genomen
voelt. En dan heeft die ander het gedaan. Die speelt de baas, of ziet jou niet
staan, of houdt geen rekening met je, of heeft geen respect voor je. Vind jij.
Maar het enige wat die ander doet is de ruimte vullen die jij open laat.
Daarom hou ik op om me druk te maken over die
ander. Het helpt me niet. Wat ik kan doen is mijn eigen ruimte innemen. Dan is
er vanzelf minder ruimte voor die ander. En kom ik met die ander in een andere
verhouding. Het kan even duren, want het systeem moet zich aanpassen, en het
kan heel wat verwarring opleveren. Die ander kan zelfs zeggen dat ie zo niet
verder wil. Maar uiteindelijk kom ik zelf in een nieuwe balans – waarin ik sta
voor mijn eigen leven.
