Gek kun je jezelf maken door aan jezelf eisen te
stellen die niemand aan je zal stellen – behalve jijzelf. Hou daar mee op. Want
je maakt er niet alleen jezelf gek mee, maar ook je omgeving. Je raakt er
gespannen van, en schept spanning om je heen. Niemand zit te wachten op iemand
die alles perfect moet doen van zichzelf.
Zou je het zelf willen, een zenuwlijder als
collega? Iemand die zich op voorhand verontschuldigt dat het niet perfect is?
Of niet op kan houden en maar door blijft gaan? Daar word je toch doodmoe van,
zo iemand om je heen? En jij, als perfectionist, wordt weer doodmoe van jezelf.
Tenminste, ik wel. Doodmoe van mezelf en mijn eigen neuroses.
Het is nog maar de vraag of je het echt zelf bent
die dit wil. Of je het zelf bent die zichzelf zo voortdrijft. Of zijn het
stemmetjes van ooit? Herinneringen uit een tijd waarin je dacht dat het goed
was om zo je best te doen. Misschien om in de smaak te vallen, om gewaardeerd
te worden. Het werkte toen, ooit. Nu keert het zich tegen je, omdat je het niet
meer trekt. De spanning van alles moeten weten en alles moeten kunnen is gewoon
teveel.
Wat ik ontdek: ik kan ermee ophouden als ik besef
dat het een gewoonte is. Ik ben het niet, ik ben het gaan doen. Dat betekent
dat ik er ook mee kan ophouden. Als ik vind dat het niet meer nodig is. Nee,
niet dat stemmetje. Ik zelf. En ja, dat is hard werken. Maar anders werken. Werken
aan mijn bewustzijn. En ja, dat houdt nooit op. Het is nooit klaar. Extra
uitdaging voor de perfectionist die ik ben. Leren zeggen: ‘Zo! Dit is voor nu
goed genoeg.’
