Laatst nam ik ergens afscheid, na jaren van
intensief en ook ingewikkeld samenwerken. Jaren van veel plezier en minstens
evenveel gedoe. Ik twijfelde tussen deze mensen vaak aan mezelf en aan mijn
kwaliteiten. Vroeg me vaak af of ik wel goed genoeg was voor dit werk. Allemaal
onzekerheid. Nodeloos.
Nu namen ze de tijd om me uit te luiden. Ik viel
van mijn stoel van verbazing over hun complimenten. Ze waren oprecht – ik zag
vochtige ogen en hoorde een snik in stemmen. Dat ze zo blij met me waren heb ik
nooit geweten. En ik had het graag eerder geweten. Ver voor mijn afscheid.
Anderen kunnen vaak beter vertellen wat jou
bijzonder maakt dan dat je dat zelf kunt. Zij hebben niet de twijfels die jij
wel over jezelf hebt. Zij stellen ook niet de eisen aan jou die jij wel aan
jezelf stelt. Je hoeft niet te wachten op een afscheid. Je kunt er nu naar
vragen. Laat je verrassen door hun kijk op jou.
Schrijf het op. Want je vergeet het weer zo:
complimenten zijn lastig om te horen, en om op te slaan. Lees ze regelmatig
even door. Laat tot je doordringen wat je goed doet. Hardop uitspreken
versterkt trouwens het effect. Zo werk je aan je eigenwaarde. Jouw waarde in
dit leven. Voor jezelf, en voor
anderen.
En vertel andere mensen ook wat hen bijzonder
maakt. Ongevraagd. Het leukste kado dat je iemand kunt geven. Oprechte
waardering van iemands kwaliteiten. Vooral als iemand daar zelf van denkt dat
het normaal is. En je wordt er zelf blij van. Kadootje aan jezelf.
