Ik wacht niet op een ander. Ik vraag het niet aan
een ander. Ik hang me niet op aan een ander. Ik leun niet op een ander. Ik sta
op eigen benen. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn leven. En ik geniet van
mijn vrijheid. Want er is er maar een zoals ik. Jaja. Nu nog doen.
Ik vind het niet leuk om mezelf te zijn. Want het
is doodeng. Toch verlang ik ernaar. Enorm. Anderen ook trouwens: ‘Waar ben je?’
hoor ik. Vrienden missen me. ‘Waar is de André die... ‘ En dan komen verhalen
over uitgesproken en uitgelaten zijn. En ondernemend, meeslepend.
Beter begin ik weer mezelf te zijn. Ga ik er weer
plezier in krijgen. Want het levert veel op. Zelfstandigheid en autonomie.
Uiteindelijk vrijheid. En ja, dat betekent altijd weer verantwoordelijkheid.
Die vervelende verantwoordelijkheid. Die schrikt me af. Daar blokkeert het.
Maar wat is er vervelend aan verantwoordelijkheid
– als ik er vrijheid mee verdien? Ik ga verantwoordelijkheid nemen voor wie ik
ben. Want dit ben ik. Het is niet anders. Dit is zoals ik gebakken ben, dit is
de vorm waarin ik gegoten ben. En ja, ik ben anders dan anderen. Net als ieder
ander trouwens.
Maar ik ben bang. Bang dat iemand me niet aardig
zal vinden. Bang dat ik niet begrepen word. Bang dat ik niet mee mag doen. Bang
dat ik niet gezien, of zelfs afgewezen word. Bang voor het oordeel van anderen.
Een oordeel dat er niet is, maar dat ik zelf creëer. In mijn hoofd.
Ik kan kiezen. Mijn eigen leven gaan leiden, mijn
eigen keuzes maken, mijn eigen plan trekken – en vanuit die eigenheid met anderen samen leven.
Gerespecteerd worden om wie ik ben. Wellicht ook gewaardeerd worden. En
vooruit, misschien zelfs wel geliefd zijn.
Maar ik kan ook blijven hangen in mijn angst om
mezelf te zijn. In mijn angst om uitgesproken en uitgelaten te zijn. Bang om te
doen waar ik zin in heb, omdat ik er plezier in heb. Bang omdat ik denk dat er
misschien mensen zijn die het niet leuk zouden kunnen vinden.
Het zou wel eens mee kunnen vallen. Ik kan niet
met iedereen vrienden zijn. Maar ik kan wel veel betere vrienden worden met wie
mijn vrienden al zijn. Want die willen maar één ding: dat ik ontzettend mezelf
ben. Met alles erop en eraan. Dat zijn vrienden. Echte vrienden.
1 reacties:
Stap voor stap kom je al 'scrabbelend' er achter dat jij niet Andér bent maar André.
Een reactie posten