We hebben allemaal een verhaal. En alles wat we
doen is begrijpelijk. Ook als mensen onbegrijpelijk doen. Als je het verhaal
kent. Maar wat is het lastig om je verhaal te vertellen. Vaak schaam je je voor
je verhaal – voor wat je hebt meegemaakt. Of je voelt je schuldig – over wat je
hebt gedaan. Of heb je spijt – over wat je niet hebt gedaan. Schaamte, schuld
en spijt. Allemaal redenen om je verhaal niet te vertellen. Of je denkt dat
jouw verhaal niet de moeite waard is: ‘Wie is er nou geïnteresseerd in mijn
verhaal?’ Of je bent je verhaal vergeten. Je hebt het opgeborgen, want het is
te pijnlijk.
Ondertussen voel je je niet begrepen,
tekortgedaan of verkeerd beoordeeld. Tot je je verhaal vertelt. Zonder het
groter of kleiner te maken, zonder zelfbeklag of zelfverwijt. De kale feiten en
hoe je je daarbij gevoeld hebt. En wat het met je gedaan heeft. Je zult merken:
je verhaal vertellen levert je begrip en respect op. Waar elk mens naar
verlangt. Je maakt jezelf begrijpelijk als je je verhaal vertelt. Je maakt het
de ander makkelijker om je gedrag te plaatsen. Niet om je excuseren maar om je
te begrijpen. En met je mee te kunnen voelen.
Durf je die opening te maken? Jezelf in die
kwetsbaarheid te laten zien? Het is doodeng. Ik moet altijd al mijn moed bij
elkaar rapen. Maar ik heb gemerkt: je gaat er niet aan dood. En je krijgt terug
waar je het meest naar verlangt: aandacht en begrip. En daarachter: liefde.
Precies waarnaar je verlangt. Je hebt de sleutel zelf in handen. Door je
verhaal te vertellen. Open te gaan. Jezelf in al je kwetsbaarheid te laten
zien.
Durf je de deur open te zetten? Welke deur? De
deur naar je hart. De meest enge deur. De dikste en de zwaarste deur. Bij mij
zat ie muurvast. Maar het is wel de doorgang naar het grootste geluk: het besef
dat je verleden achter de rug is – dat het je heeft gevormd, maar nu niet meer
hoeft te bepalen. En dat begint met je verhaal vertellen. Alleen al om jezelf
beter te begrijpen.
En andersom, je gaat anders naar iemand kijken
als je diens verhaal kent. Als je een kijkje krijgt in andermans verleden. Je
zult al gauw merken dat je diens verleden liever niet had willen meemaken.
Misschien krijg je zelfs wel bewondering voor die ander. Want die heeft het toch
maar mooi gered tot hier. Net zo goed als jij. We hebben allemaal een verhaal.
En vaak een verleden dat je niet had willen meemaken. Waardoor je met niemand
wilt ruilen. Als je het echte verhaal kent.
NB – Het is lastig om je verhaal te vertellen
zonder er een verhaal van te maken. Want je verhaal is vaak een verhaal
geworden. Het heeft zich in je hoofd genesteld en heeft daar een kleur en een
vorm aangenomen. Weet dat het jouw beleving van jouw werkelijkheid is.
Misschien zelfs een vervorming. Neem het serieus maar maak het niet absoluut.
Zeker niet als een ander, die dezelfde situatie heeft meegemaakt, een heel
ander verhaal heeft. Bijvoorbeeld een broer of een zus. Het kan allebei waar
zijn. Omdat het gaat om beleving en waarneming. En die zijn altijd persoonlijk
gekleurd. Zet het naast elkaar. Het is allemaal waar. Het zijn persoonlijke
verhalen. Geen absolute waarheden. Zo hebben mijn broer en ik een volkomen
verschillend beeld van onze jeugd – die we met elkaar hebben doorgebracht. Voor
het eerst kan ik zien dat zijn verhaal niet onwaar is maar net zo waar als dat
van mij. Sterker nog, het geheel wordt een rijker verhaal.
0 reacties:
Een reactie posten