Het lege nest syndroom (Vertrouwen)

‘Als we onszelf zouden kunnen besturen, hadden we de politiek niet nodig,’ zei ooit een wijs iemand. Idem voor de overheid. Daarbij hoort: ‘Hoe minder je denkt dat je jouw problemen zelf op kunt lossen hoe meer je klaagt over de overheid.’ De media consumerend zou je denken: wie klaagt er niet, wie voelt zich afhankelijk? De overheid deugt niet, en de politiek al helemaal niet. Ambtenaren laten het zich nog aanleunen ook en gedragen zich nodeloos onzeker. En politici doen schichtig en worden nog meer berekenend dan ze van nature al zijn. Maar ondertussen is er in de publieke sector iets gaande. Iets moois. En iets hoopvols.Er zijn steeds meer mensen die zich niet langer afhankelijk willen voelen, of maken. Die iets gaan doen. Met elkaar ondernemen. Niet voor de centen, maar voor hun eigen plezier. Ze gaan samen dingen doen waarvoor anderen vragend, soms eisend, en zelfs woedend naar de overheid wijzen. En dan de politiek de schuld geven als het niet werkt –slachtofferschap, dat we nog serieus nemen ook. Maar ondertussen... Zijn er mensen die met hun buurt in hun eigen energiebehoefte voorzien. En wat ze overhebben doorverkopen aan de Eneco. Zijn er mensen die een school oprichten waar hun kinderen blij van worden. Zijn er mensen die een fijn tehuis – een thuis buitenshuis – beginnen voor hun eigen kind, en andere kinderen, die permanente zorg nodig hebben. Zijn er mensen die onderling en in vol vertrouwen hun arbeidsongeschiktheid verzekeren. Zijn er mensen die samen hun eigen bank oprichten, een bank die goed is, die goed doet en het nog goed doet ook. Zijn er mensen die onder elkaar hun oude dag regelen. Zijn er mensen die met familie, vrienden en buren voor een chronisch zieke en diens gezin zorgen. Zijn er mensen die iemand een renteloze lening geven om te voorkomen dat diegene nodeloos failliet gaat als de bank is afgehaakt. Veel van die mensen ken ik, direct of indirect. Voorbeelden uit mijn eigen leven. Dit verschijnsel groeit zienderogen. De onderlinge is terug. De coöperatie leeft weer. Dit is de nieuwe emancipatie. Dit is de uitkomst en de opbrengst van onze 20e eeuwse investering in gelijke rechten en gelijke kansen voor iedereen. Dat vraagt om nieuwe politiek en een andere overheid. Terughoudend, vertrouwend, een zetje gevend. Als een ouder die zijn kind op kamers ziet gaan. Dat betekent loslaten en het erop aan durven laten komen. Omgaan met het lege nest syndroom. ‘Waar ga ik mijn tijd nou aan besteden? Waar kan ik mijn energie nu nog in kwijt?’ En existentiëler: ‘Waar ben ik eigenlijk voor nodig?!’ Gesproken column – Reuring!Café, Den Haag, 22 januari 2013

Posted in: