Het waren niet alleen zwarten die huilden. Ik heb de dagen die volgden veel mensen horen vertellen dat ze waren volschoten. Toen ze Barack Obama met zijn vrouw Michelle en hun dochters het podium zagen opkomen. Op verschillende momenten tijdens zijn overwinningstoespraak. Gewoon blanke Nederlanders. Niet alleen vrouwen, ook mannen. Ik ook. Mijn vrouw - die dat bijna nooit doet - ook. Collega’s ook. Yes We Can!
Best gek. Mensen die huilen omdat iemand tot president van Amerika is verkozen. Ik weet nog dat mensen huilden om een Amerikaanse president. Maar die was doodgeschoten. Toen huilden ze door de schok, van verdriet. Nu van blijdschap en ontroering. Dat kan een man dus bereiken. One Man. Huilende mensen over de hele wereld. Vreugdetranen. Je kunt het sentimenteel noemen. Lekker veilig. Of cynisch?
Het ontbreken van cynisme is een van de dingen die me aan Obama opvallen. Dirty campaigning leek nauwelijks vat op hem te hebben. Als water van een eend gleden de aanvallen van hem af. Tot wanhoop van zijn tegenstanders. Hij ging er ook niet bovenstaan. Net zoals zijn victoryspeech niet triomfantelijk was. ‘He’s cool, calm and collected’ zoals een dominee - Alvin Love, what’s in a name? - over hem zei.
Obama geeft mensen hoop op een betere toekomst. Volgens sommigen valse hoop. Maar hij heeft nieuwe groepen mensen naar de stembus gekregen. Uiteraard om op hem te stemmen. Mensen die nog nooit gestemd hadden. Omdat ze dachten dat het toch niet veel zou uitmaken. Wel dus. Zonder de hoogste opkomst ooit (met al die nieuwe jonge en gekleurde kiezers) had het heel anders kunnen aflopen. Was er in ieder geval minder gehuild.
Het verhaal van Obama is op papier een onmogelijk verhaal. Daarom is het ook een Amerikaans verhaal. Hij komt niet uit een rijke en machtige familie. Zoals de Kennedy’s. Vader weggelopen, moeder kwijt. Opgevoed door zijn oma. Geen cent te makken. De familie zoekt nu een puppy, in het asiel. Vuilnisbakkenras. ‘Een mengelmoes, just like me.’ Dan moet je zelfvertrouwen hebben. En eigenwaarde.
Dat gevoel van eigenwaarde is wat Obama aantrekkelijk maakt. Hij staat er. Cool, calm and collected. Hij is niet boos, hij is niet opgewonden. Hij is begrijpelijk. Gebruikt geen moeilijke woorden als het niet nodig is. Maar weet wel waar hij het over heeft. Hij sluit niets en niemand uit, hij sluit geen anderen buiten. Hij is een ster maar heeft geen sterallures. En misschien het belangrijkste: hij is niet tegen. Hij is voor.
Nog even terug naar Oprah. Hysterisch? Of heeft ze een feilloos gevoel voor wat er gaande is in de wereld? Ik vermoed het laatste. ‘There’s a shift in consciousness.’ Een bewustzijnsverandering. Begin november 1988 stond ik bij de Berlijnse Muur. Als iemand mij toen gezegd had: ‘Over een jaar staan hier mensen op te dansen’ had ik het niet geloofd. Onvoorstelbaar. Dream on! Toch was het 9 november 1989 zover. Binnen een jaar. Zo snel kan het gaan. Het kan wel!
0 reacties:
Een reactie posten